تاریخچه محصولات ضد انفجار (1)

خطرات اولیه معدن‌کاری

استخراج زغال سنگ در طول قرن‌های هجدهم و نوزدهم میلادی به دلیل انقلاب صنعتی و نیاز به سوخت به یک صنعت بزرگ تبدیل شد، اما با خطرات بسیاری همراه بود. کارگران معادن در معرض خطراتی از جمله گرد و غبار که باعث بیماری‌های ریوی می‌شد و همچنین گازهای قابل اشتعال نظیر متان بودند که می‌توانستند منجر به انفجار شوند. در آن زمان از پرندگان در قفس به عنوان یک روش ابتدایی برای تشخیص نشتی گاز استفاده می‌شد.

چراغ ایمنی سر همفری دیوی (1815)

دیوی چراغی اختراع کرد که برای کاهش خطر انفجار در معادن زغال سنگ طراحی شده بود. چراغ او یک چراغ سوختی بود که با یک شبکه برنجی ریز احاطه شده بود. این شبکه به اکسیژن اجازه عبور می‌داد اما شعله را در حضور گازهای خطرناکی مانند متان خاموش می‌کرد. این چراغ نسبت به چراغ های شعله باز که قبلاً استفاده می‌شدند ایمن تر بود.

اختراعات رقابتی

قبل و همزمان با چراغ دیوی، مخترعان دیگری نیز در حال کار بر روی راه حل های مشابه بودند. به عنوان مثال، جورج استیونسون و همچنین ویلیام رید کلنی در سال 1813 نسخه دیگری از این دست چراغ ها را اختراع کردند. با این حال، چراغ دیوی به دلیل شهرت علمی او و ارتباطش با انجمن سلطنتی بیشتر مورد قبول واقع شد. چراغ استیونسون هم در بخش‌هایی از انگلستان، به ویژه شمال شرق، تا زمان ورود روشنایی الکتریکی، محبوب باقی ماند.

محدودیت‌های چراغ دیوی

اگرچه چراغ دیوی ایمنی را بهبود بخشید، اما چندین محدودیت داشت. نور آن ضعیف بود و کارگران معدن مجبور بودند آن را نزدیک به محل کار نگه دارند که خطر آسیب را افزایش می‌داد. علاوه بر این، کارگران برای روشن کردن مجدد چراغ باید آن را باز می‌کردند که شعله را در معرض هوای بیرون قرار می‌داد و این خطر آفرین بود.

تکامل چراغ‌ های ایمنی در مناطق با خطر انفجاری

در طول قرن نوزدهم، تلاش های زیادی برای بهبود طراحی چراغ های ضد انفجار انجام شد. یکی از بهبودهای کلیدی اضافه کردن یک استوانه شیشه‌ای در اطراف شعله بود که روشنایی را افزایش داده و از شعله در برابر جریان هوا محافظت می‌کرد. ملیت‌های مختلف مدل‌های خود را توسعه دادند، مانند چراغ ولف آلمان که با بنزین کار می‌کرد و یا چراغ مویزِلِر بلژیک که در سال 1840 معرفی شد و در سال 1864 استفاده از آن در معادن بلژیک اجباری شد.

گذار به روشنایی الکتریکی

توسعه روشنایی الکتریکی در قرن نوزدهم یک پیشرفت بزرگ بود، اما گذار از چراغ های سوختی به الکتریکی به کندی صورت گرفت. چراغ های الکتریکی اولیه شکننده بودند و شکستگی آنها می‌توانست گاز های خطرناک را مشتعل کند. همچنین باز و بسته کردن مدار می‌توانست جرقه‌هایی تولید کند که باعث انفجار می‌شد. پتنت تئوفیلوس کَد در سال 1889 به دنبال حل این مشکلات بود و موفق شد یک سیستم هوای فشرده معرفی کند که در صورت شکست شیشه، جریان برق را قطع می‌کرد و از اشتعال و انفجار جلوگیری می نمود.