کلاس های دمایی تجهیزات ضد انفجار
یکی از پارامترهای مهمی که برای انتخاب تجهیزات الکتریکی در اماکنِ با احتمال انفجار باید در نظر گرفت، کلاس دمایی است، اما در اغلب موارد این پارامتر نادیده گرفته می شود و یا اهمیت کمتری به آن داده می‌شود. انتخاب یک دستگاه الکتریکی برای مناطقی که ممکن است به علت وجود گازها، بخارها یا ذرات، خطر انفجار وجود داشته باشد، باید با در نظر گرفتن این نکته باشد که، حداکثر دمای سطح آن، حتی در صورت بروز خرابی، نباید به دمای اشتعالِ ترکیبِ موجود در اتمسفرِ آن مناطق برسد.
کلاس‌های دما برای گاز
استاندارد IEC 60079-4 تحت عنوان "روش آزمایش دمای اشتعال" برای کلاس بندی دمایی گاز ها توسط IEC تعریف شده است، که CENELEC نیز آن را تایید کرده است. طبق این روش، همه گازها و بخارات به کلاس‌های دمایی تقسیم می‌شوند. بر اساس این کلاس‌ها، حداکثر دمای سطح تجهیزات همیشه پایین‌تر از دمای اشتعال اتمسفر محیط است.
کلاس های دما برای گرد و غبار
استاندارد IEC 31241-2-1 در بخش "روش‌های تعیین دمای کمینه اشتعال گرد و غبار" دمای اشتعال گرد و غبارهای قابل اشتعال را تعریف می‌کند. در این مورد، دماهای مختلفی وجود دارد که بسته به اینکه گرد و غبار به شکل لایه استاتیک و یا به شکل ابرهای دینامیک باشد، تعیین می‌شود.
dl = لایه‌ای از گرد و غبار
dc = ابری از گرد و غبار
اشتباهات رایج
بسیاری از اوقات مفهوم دمای سطح به طور نادرست تفسیر می‌شود. بسیاری از تکنسین‌ها باور دارند که حداکثر دمای سطح، دمایی است که دستگاه می تواند در آن استفاده شود. بنابراین، به طریق نادرستی، معتقدند که هر چه حداکثر دمای سطح بالاتر باشد، آن تجهیز بهتر است. دقیقاً برعکس است. بهترین تجهیزات آن‌هایی هستند که در هر شرایط عملکردی (عادی و خرابی)، کمترین دمای ممکن را داشته باشند تا نتوانند جو انفجاری را مشتعل کنند.
