تاریخچه محصولات ضد انفجار (2)

اوایل قرن بیستم شاهد پیشرفت ‌های مهمی در زمینه ایمنی برق در محیط ‌های دارای جو های انفجاری، به‌ویژه در معدن‌کاری بود. حوادث مرگبار در معادن اروپا و آمریکا باعث شد که تلاش ‌ها برای توسعه تجهیزات ایمن، شدت یابد. آلمان و انگلستان، که صنعت معدن‌کاری قوی داشتند، دو کشور پیشرو در این تحقیقات بودند. با گذشت زمان، روش های ایمنی که برای معادن توسعه داده شدند، به دیگر صنایعی که در آن ها خطر انفجار وجود داشت نیز، گسترش یافتند.

مطالعات آلمان در زمینه تجهیزات ضد انفجار

در اوایل قرن بیستم، برق به معادن معرفی شد و برای اهدافی مانند روشنایی، کار با موتورها و ارتباطات مورد استفاده قرار گرفت. کارل بیلینگ، مهندس معدن آلمانی، تحقیقاتی مهم در زمینه ایمنی برق در معادن انجام داد و بر روی محفظه های ضد انفجار برای تجهیزاتی مانند موتور ها و ترانسفورماتور ها تمرکز کرد. کار های او در BVS (آزمایشگاه معادن) منجر به توسعه استاندارد های ایمنی برای تجهیزات الکتریکی در محیط‌ های خطرناک شد. تحقیقات او به توسعه نوع حفاظت "Ex d" انجامید که از محفظه‌ های فلزی برای جلوگیری از انفجار استفاده می‌کرد و ادامه دهنده تکنیک‌ لامپ های دیوی بود. در سال ۱۹۱۲، آلمان اولین استاندارد ایمنی خود را برای تجهیزات الکتریکی در معادن تحت عنوان (( VDE 0170 )) معرفی کرد، که قوانین کارکرد ایمن تجهیزات الکتریکی را در حضور گاز متان تعیین می‌کرد.

صنایع "تولیدات با شرایط خطرناک" در آلمان

تقاضا برای دستگاه‌های ضد انفجار فراتر از معادن گسترش یافت، زیرا صنایع فرآوری نفت و دیگر صنایع خطرناک در حال رشد بودند. در سال ۱۹۳۵، آلمان استاندارد (( VDE 0165 )) را معرفی کرد که الزامات ایمنی الکتریکی را به صنایع خطرناک گسترش داد. در سال ۱۹۴۳، استاندارد های ((VDE 0170/0171 )) برای اطمینان از ایمنی محصولات در محیط‌های انفجاری معرفی شد. این استانداردها شامل الزاماتی برای نشانه‌گذاری تجهیزاتی تحت عنوان ضد انفجار بودند، به‌طوری‌که نمادهایی مانند "Ex" درون دایره برای شناسایی تجهیزات ایمن مورد استفاده قرار می‌گرفتند.

مطالعات بریتانیا در زمینه تجهیزات ضد انفجار

در کنار آلمان، انگلستان نیز در توسعه تجهیزات ضد انفجار پیشرفت داشت. مؤسسه استاندارد های بریتانیا (BSI)، در سال ۱۹۲۹ مقررات مربوط به تجهیزات ضد انفجار را منتشر کرد. در انگلستان، مفهوم محدود کردن انرژی الکتریکی برای جلوگیری از اشتعال در محیط های انفجاری مورد بررسی قرار گرفت و منجر به توسعه ایده ایمنی ذاتی شد. تجهیزاتی مانند زنگ ها و فرستنده ها به‌گونه‌ای طراحی شدند که در ولتاژ پایین (۱۲ ولت) کار کنند و خطر ایجاد جرقه که می‌تواند گاز را مشتعل کند، کاهش یابد. استاندارد بریتانیایی (( BS 1259 )) در سال ۱۹۴۵ این مفهوم را رسماً معرفی کرد که تغییر مهمی در تکنیک‌های ایمنی محسوب می‌شد.