تاریخچه محصولات ضد انفجار (3)

نیمه اول قرن بیستم دوره‌ای مهم برای توسعه ایمنی برق در محیط‌هایی با جو انفجاری بود. در این سال‌ها، حوادث معدن‌کاری پر هزینه ای رخ داد که خسارات جانی و مالی سنگینی به دنبال داشت. این تراژدی ها نیاز به توسعه و تقاضا برای تجهیزات ایمن در معادن را افزایش داد. در ایالات متحده، معدن‌کاری به عنوان بخشی مهم از اقتصاد آن زمان شناخته می‌شد. همانطور که در اروپا نیز اتفاق افتاد، در ایالات متحده نیز تکامل فناوری و قوانین مربوط به ایمنی کار در معادن، بعد ها در حوزه ایمنی برق در محیط‌های دارای خطر انفجار به‌کار گرفته شد.

مطالعات مربوط به تجهیزات ضد انفجار در ایالات متحده

در سال 1910، کنگره ایالات متحده ایجاد "اداره معادن" را تصویب کرد. تجهیزات استفاده شده در معادنِ حاوی گازهای خطرناک، در اوایل دهه 1900 توسعه یافته بودند، اما این اداره به دنبال تحقیق در مورد تنظیم استاندارد ها برای اطمینان از استفاده ایمن از این تجهیزات در معادن بود. در سال 1911، استانداردهایی برای ساخت موتور های الکتریکی ضد انفجار و آزمایشات مربوط به ارزیابی کارایی آنها تدوین شد. با این حال، این تلاش اولیه موفقیت مورد انتظار را نداشت، زیرا استانداردها بسیار مبهم و ناقص بودند. در آن زمان، محبوب‌ترین نوع حفاظت شامل محفظه هایی بود که به هواکش‌ هایی مجهز شده بودند تا فشار ناشی از انفجار را کاهش دهند. رفته رفته و با کسب تجربیات متعدد، استاندارد ها گسترش یافتند و تکمیل شدند.

دستگاه های مورد استفاده در مناطقی با خطر انفجار به سه دسته تقسیم شدند:

• دستگاه‌هایی که در حین عملکرد عادی جرقه تولید می‌کردند (مانند موتورها، فیوزها، سوئیچ‌ها).

• دستگاه‌هایی که در صورت خرابی جرقه تولید می کردند (مانند باتری‌ها، ترمینال‌ها).

• دستگاه‌هایی که در صورت اتصال ممکن بود جرقه تولید کنند (مانند دوشاخه‌های ماشین‌آلات).

دستگاه‌هایی که در حین عملکرد عادی جرقه تولید می‌کردند، باید در محفظه های ضد انفجار قرار می‌گرفتند.

در شکل 1، برخی از انواع اتصالات و بست هایی که در ساخت و سازهای الکتریکی مورد تأیید اداره معادن ایالات متحده برای استفاده در معادن استفاده می‌شد، مشاهده می شود.

در شکل 2، نمونه‌هایی از ورودی کابل‌های مورد استفاده در تجهیزات معدن‌کاری الکتریکی تأیید شده توسط اداره معادن ایالات متحده، مشاهده می‌شود.

مناطق خطرناک در کد ملی برق (NEC)

خارج از حوزه معدن‌کاری، مکان‌های فوق‌العاده خطرناک در کد ملی برق (NEC) در سال 1923 معرفی شدند. در بند 35A، تحت عنوان دستگاه‌های موجود در مکان‌های فوق‌العاده خطرناک، به اتاق‌ها یا محل‌هایی که برای تولید، استفاده یا ذخیره‌سازی گازها، مایعات، ترکیبات یا مواد بسیار قابل اشتعال استفاده می‌شدند، اشاره شد. استفاده از تجهیزات که می‌توانستند قوس الکتریکی یا جرقه ایجاد کنند، مگر در صورتی که با محفظه های مخصوص محافظت شده بودند، ممنوع بود. تمام سیم‌کشی ها باید در لوله های فلزی محافظ یا کابل‌های زره پوش تأیید شده انجام می‌شد. تجهیزات نورپردازی باید با گلوب های مقاوم در برابر بخار مجهز و با قفس های محافظ پوشانده می‌شدند. نصب سوئیچ ها و موتور ها در نزدیکی هود ها یا لوله های تهویه ممنوع بود.  در ایالات متحده، مسیر توسعه تجهیزات مناسب برای استفاده در مناطق دارای خطر انفجار تقریباً موازی با اروپا طی شد. این روند ابتدا در صنعت معدن آغاز شد و سپس به دستگاه های الکتریکی در NEC گسترش یافت.